wtorek, 10 lipca 2012


Rozdział 35.

Wstaliśmy wcześnie rano. Z nerwów nie przespałam nocy, rozmyślając „co by było gdyby…”.  Moi  przyjaciele cierpieli, a nikt nie starał się żeby im pomóc. Ja sama miałam chęci ale warunków – brak.
Wstałam w łóżka, z zamiarem pójścia do łazienki. W pokoju była zupełna ciemność, nie chciałam zapalać światła ze względu na to że Hazza jeszcze spał. Wytężyłam swój wzrok do granic możliwości, co i tak nic nie dało bo kilka sekund po podniesieniu się opadłam na łóżko z powrotem. Poczułam silny ból w stopie, uderzyłam się o kant komody.

-uważaj – poczułam na twarzy dłoń Harrego

-nie potrafię.. – po twarzy nagle zaczęły spływać mi mimowolnie łzy. Nie wiedziałam czy z bólu, czy ze smutku, czy z dziurze w sercu panującej od czasu kiedy El nie było przy nas…

-znajdź w sobie siłę. Będzie dobrze, zobaczysz. A co do nogi to do wesela się zagoi – dodał ironicznym głosem

-mam taką nadzieję – uśmiechnęłam się w głębi duszy – to ja już pójdę – wstałam jednym ruchem, ale doszłam do łazienki wolniej niż się tego spodziewałam, w stopie czułam mrowienie. 

Najważniejsze potrzeby załatwiłam dość szybko, zabierając przy wyjściu kosmetyki które będą potrzebne na podróż.

Gorzej poszło z Hazzą, który nie miał zamiaru ani wstawać, ani iść do toalety. Naszykowałam śniadanie dla trzech osób, dwie porcje dla mnie i mojego towarzysza podróżniczego, trzecia dla Nialla który będzie szczęśliwy gdy zje śniadanie ze wszystkimi, oraz dostanie dodatkowy bonus.  

Sprawdziliśmy sprawnie czy wszystkie bagaże są na miejscu, zawołaliśmy Liama, który miał zabrać nas na lotnisko. Biedny, nie zdążył zjeść śniadania, ale dla niego zawsze ważniejsze było dobro innych, swoje potrzeby zostawiał na samym końcu przez co miałam wyrzuty sumienia.

Minęliśmy miejsce mojego i Caroline wypadku. Gdy przejeżdżaliśmy przez to skrzyżowanie, które budziło we mnie strach i przyprawiało o wspomnienia, nie będące jednymi z najlepszych, Hazza automatycznie mnie przytulil. Nie byłam do tego przyzwyczajona ze względu na to że jest on zazwyczaj kierowcą. Tym razem dobre się złożyło, że nie siedział za kierownicą a obok mnie – na pewno w tym momencie potrzebowałam tego gestu.

Po kilku minutach byliśmy na lotnisku. Takie były plusy mieszkania w domu one direction. Zarazem blisko do centrum, ale również w spokojnej okolicy. Pożegnanie z Liamem nie trwalo długo – jedyny rozsądny który wiedział że samolot nie będzie na nas czekać.

Usadziliśmy się wygodnie w fotelach, rozmyślając o wszystkim. Przynajmniej takie miałam odczucie, nie krępowała nas panująca cisza, ludzie dookoła wpatrujący się w Harrego jak w obrazek, płaczące dzieci i wiele innych czynników które normalnie mogłyby rozproszyć naszą uwagę. Przespaliśmy cały lot, byliśmy dość osowiali, bez humoru. Od samego początku wiedziałam, żeby nie opuszczać domu w momencie w którym jesteśmy najbardziej potrzebni. Boję się tego co będzie po powrocie, tego czy zastaniemy wszystkich takich jak ich opuszczaliśmy, czy może wbrew pozorom będzie tak jak dawniej – wszyscy szczęśliwi, zadowoleni z siebie, bezproblemowi… czas mija, ludzie się zmieniają, tylko ja tkwię w tym samym miejscu…

-Hazza… - postanowiłam że zapytam o zdanie osobę która wie najlepiej co to znaczy zmiana człowieka – jak myślisz.. zmieniłam się ?

-tak.. jesteś z każdym dniem piękniejsza – pocałował mnie w czoło

-wiesz, że nie o to mi chodzi… czy  w ostatnim czasie robię coś czego nie robiłam wcześniej ?

-trudno powiedzieć… ciągle popełniałem jakieś błędy, kłócimy się, mało przebywamy razem…  nie zauważyłem nic takiego… a dlaczego pytasz jeśli można wiedzieć ?

Odpowiedzi nie znałam. Bez powodu zapytałam o taki szczegół. Nie miałam zamiaru wracać do tematu, tysiące pytań bez odpowiedzi, których i tak nigdy nie poznam…

-dlaczego mnie kochasz ? – ze zdziwnienia że o to zapytałam położyłam rękę na ustach. Wolałam to zachować dla siebie, ale widocznie tak miało być…

Hazza spojrzał na mnie zdziwionym wzrokiem. Nie dziwię się – mnie także zmyliłoby takie pytanie.

- bo jesteś sobą.. nie da się zdefiniować dlaczego cię kocham. To jest takie oczywiste…

-ahh… a czy od czasu kiedy byłeś ze mną myślałeś o tym żeby zmienić dziewczynę ?

I tu zawahał się na chwilę. Szukał odpowiedzi .. raczej szukał zdania którym mógłby zaprezentować co chce powiedzieć. Tak jakby wiedział co, ale bał się że sposób w jaki chce mi to przekazać może mnie urazić.

-widzisz… jak wiesz Caroline jest, była dla mnie kimś ważnym…

-nie musisz dokańczać – przerwałam. Mówiąc „zmienić dziewczynę” nie miałam na myśli kobiety 14 lat starszej.

-ale chcę – położył mi palec na ustach – myślałem, że kiedy byliśmy pokłóceni, ciąża, problemy… że zostawisz mnie a ja będę musiał zajmować się dzieckiem. Nawet nie wiesz jak się cieszę, że wszystko się zaczyna układać – sam zwątpił w te słowa. Tak naprawdę to tylko między nami zaczęło się układać, one direction miało wiele problemów.

Nie odzywaliśmy się przez dłuższy czas, przez co usnęłam. Obudził mnie kobiecy głos ogłaszający przygotowanie do lądowania.  Większość drogi mieliśmy już za sobą, znajdowaliśmy w Pretorii gdzie miała odbyć się jedyna przesiadka.  Pół przytomna zabrałam z pomocą Harrego bagaż. Musieliśmy czekać zaledwie 2 godziny – wystarczająco czasu, aby się odświeżyć i zjeść porządny posiłek. Nie poruszaliśmy żadnego konkretnego tematu, oboje nie chcieliśmy kłótni. Nikt nie chciał niszczyć panującej atmosfery która sprzyjała wyjazdowi. Mielimy odpocząć od problemów, i swoich i cudzych, jednak od tych pierwszych było łatwiej. Nękała mnie myśl o tym, że nie wiem co się dzieje w domu. Do tej pory byłam przygotowana na wszystko – gdy wrócę do domu, moja matka będzie leżała nieżywa, Rose pobita..  teraz znów poczułam co to znaczy martwić się o kogoś. W ostatnim czasie martwili się o mnie.. teraz ja będę martwić się o nich.  15 minut przed przylotem samolotu postanowiłam zadzwonić do Louisa.

Tak jak myślałam – nie odebrał. Nie miałam nawet zamiaru ponawiana prób, i tak nic to nie da.. Ku mojemu zdziwieniu kilka sekund po tym jak z rozczarowaniem odłożyłam telefon,  zadzwonił a na wyświetlaczu pojawił się napis „ Lou”. Odebrałam czym prędzej. Po drugiej stronie nie było słychać mojego przyjaciela, lecz Danielle.

-hej – odezwałam się pierwsza

-hej. Przepraszam, ale teraz nie możemy rozmawiać. Zadzwoń później, opowiem ci wszystko. – rozłączyła się . Charakterystyczny odgłos rozłączonego telefonu w słuchawce irytował jeszcze bardziej niż zwykle. Nie mogłam nic zaradzić, pozostawało mi czekać.

Druga część lotu dość krótka, praktycznie całą przespałam. Przyzwyczaiłam się to spania w kiepskich warunkach, samolot w porównaniu do nich był luksusem.

-wstawaj, jesteśmy – szturchnął mnie nieczule Hazza. Wolałabym żeby na mnie krzyknął, nawet to wydawało się bardziej delikatne.

-gdzie ?  - spytałam odruchowo

-jak to gdzie.. w Reunion ! – obudził się w nim dobry duch. Od razu poczułam że mamy wakacje, tak było o wiele łatwiej.

30 minut jazdy busem dzieliło nasz domek letniskowy od lotniska.

-zamknij oczy – usłyszałam wysiadając z busa. Zrobiłam to, co nakazał mi Hazza. Pomimo, że nawierzchnia nie była równa czułam się bezpiecznie będąc prowadzoną przez Harrego. – otwórz. – rzucił, odsuwając dłonie z mojej twarzy

Moim oczom ukazała się plaża. Duża plaża. Graniczyła z puszczą, jakiej nigdy nie widziałam. Nie był to las, była to puszcza jaką widziałam jedynie na filmach przyrodniczych.

-popatrz tam, widzisz nasz domek ? – oparł się o moje ramię, wskazując na duży drewniany, zadbany domek letniskowy. Większość pokryta była dużymi oknami, przez co architektura wydawała się jeszcze większa. – to nie wszystko, wskakuj – Hazza wskazał na swoje ramiona. Posłusznie wskoczyłam, będąc ciekawą co chce mi pokazać.

Szliśmy przez mniej więcej 5 minut. Miałam wrażanie że zaraz na głowe spadnie mi jakaś małpa albo goryl. Zapach lasu tropikalnego był lepszy niż niejeden perfum, woń unosząca się w powietrzu sprawiała że uświadomiłam sobie jak bardzo zanieczyszczone jest powietrze w dużych miastach.

-obróć  się – okręcił mną lekko Hazza – co o tym sądzisz ? – dodał zanim zdążyłam cokolwiek zrobić
Ujrzałam wysoki wodospad, taki który był pokazywany w niejednym programie geograficznym – nic dziwnego, Reunion słynie z pięknych wodospadów. Zachwycałam się wszystkim czym tylko można było. W Londynie nie było takich widoków, takiego powietrza, takiego klimatu… przyzwyczaiłam się do wysokich budynków zamiast wodospadów, zapachu spalin, chłodnych, deszczowych dni, zabieganych twarzy…

-to może do domku, odpocząć ? – objął mnie w talii. Było mi wszystko jedno gdzie będziemy, byleby w tym rejonie. 

Szliśmy powoli, w ciszy, ciesząc się chwilą. Ciszę przerwał nam telefon.

-halo ? – odebrał z niesmakiem na twarzy Hazza – haloo ? Lou ?! Halooooo … - rozłączył się i odłożyl telefon – to Lou.. nie odzywał się, pewnie znowu robi sobie jakiś żart..

-myślisz że w ostatnim czasie trzymają mu się żarty  ?

-w sumie masz rację… znowu ! No nic, poczekamy…

-nie będzie lepiej jeśli zadzwonimy ?

-nie – odburknął i przyspieszył tempo.
____________________________________________________________________
Znowu mam zaczynać od przeprosin ? Niee, wszyscy pewnie się domyślają że jest mi głupio. Nie każdy z was doświadczył jeździectwa i nie każdy z was wie ile to wymaga. Był obóz, było ciężko, musiałam po nim odpocząć... Bo ten sport męczy psychicznie, ale tak już jest. Są wakacje, więcej czasu ale też i więcej wyjazdów... Po za tym nie zapominajcie o moim drugim blogu.. Mam nadzieję że zrozumiecie, a na pewno zrozumieją osoby jeżdżące.
Moje gg:  32289848  
Mój twitter: https://twitter.com/#!/Natalia_Golyska
Pozdrawiam. Nala. xooo. 

6 komentarzy:

  1. Świetne jak zawsze, czekam na następny <3

    OdpowiedzUsuń
  2. Świetny rozdział. czekałam, czekałam i się doczekałam. Dziękuję ;*

    OdpowiedzUsuń
  3. Powrót po dłuższej przerwie, ale z jaki wejściem. Dziękujemy

    OdpowiedzUsuń
  4. Nie przepraszaj, trudno jest pogodzić wszystko razem, dziękujemy, że jesteś i dla nas piszesz.

    OdpowiedzUsuń
  5. Wiem jak to jest godzić wiele rzeczy na raz, czasem bywa naprawdę ciężko rozumiem, że ostatnią rzeczą na jaką masz wtedy ochotę to pisanie rozdziałów. Ale bardzo się cieszę, że wróciłaś i to jeszcze jak!
    Tylko teraz bardzo proszę. Mimo to wszystko proszę tym razem nie karz nam czekać tak długo i dodaj kolejny rozdział jak najszybciej! Inaczej oszaleję!
    ~All

    OdpowiedzUsuń
  6. super blog. Zapraszam na mojego http://onedreeam.blogspot.com/
    Mam nadzieję , że skomentujesz. Z góry dziękuje. ;*

    OdpowiedzUsuń