Rozdział 30.
~Harry~

  Przez kilka sekund nie słyszałem odpowiedzi po drugiej stronie słuchawki. Wiedziałem że ktoś tam jest, oddech był wyraźnie słyszalny.

-nie mogę – odparła krótko po czym rozłączyła się. Ponowne próby nawiązania kontaktu nie przynosiły skutku. Nie miałem pojęcia co ze sobą zrobić, do szpitala nie chcieli mnie wpuścić więc rozmowa z Megg była wykluczona. Oparłem głowę o kierownicę, miałem wrażenie że z nakładu myśli stała się cięższa. Nagle telefon zadzwonił, cały podskoczyłem modląc się by była to Maggie. Ku mojemu zdziwieniu na wyświetlaczu pojawił się numer Anne. Czemu wcześniej na to nie wpadłem, matka zawsze mi pomagała.

-hej mamo ! – krzyknąłem w nerwach. Nie wiedziałem jak jej powiedzieć o całym zajściu, polubiła Megg i mogła jej bronić.

-hej kochanie, chcesz mi o czymś powiedzieć ? – jej głos był zaniepokojony ale za razem starała się ukrywać emocje

-tak… w sumie i tak już pewnie wiesz.. – odparłem zrezygnowany

-nie da się ukryć. Informacje szybko się rozchodzą, żyjemy w XXI wieku, nie zapominaj o tym. Pytam jeszcze raz, chcesz mi o czymś powiedzieć ? – starała się udawać poważną, ale w jej głosie słyszałem że rozum z sercem rozgrywa walkę wewnętrzną.

-tak, czy to x factor że trzeba dla formalności to potwierdzić ? No dobrze… przepraszam, masz teraz czas ?

-dla ciebie zawsze mam czas. Przyjeżdżaj.

W sercu cieszyłem się ze wreszcie mogłem na kimś polegać gdy wszyscy zawiedli. Jechałem spokojnie, po kilku minutach byłem na miejscu. Matka otworzyła mi drzwi z otwartymi ramionami, kątem oka dostrzegłam że Gemma kręci się po domu.

Usiedliśmy w pokoju, siostra niechętnie przywitała się ze mną. Bałem się że będzie panowała niezręczna cisza którą będzie trudno przebić ale Anne zaczęła bez chwili namysłu.

-widziałyśmy zdjęcia, widziałyśmy reportaże. Jesteś moim synem więc nie mogę tak po prostu zacząć na ciebie krzyczeć. Ale chciałabym powiedzieć że jeżeli to prawda - jestem rozczarowana. Wiesz że jej nie lubię, od zawsze twierdziłam że to nie jest osoba dla ciebie. A tak po z tym..

-mamo, nic nie wiesz – przerwałem jej – chciałem z nią porozmawiać, sama się na mnie rzuciła ! Możesz wierzyć reporterom ale myślę że bardziej ufasz swojemu synowi którego wychowałaś.

-ufam, tylko wiem że ona potrafi namieszać ci w głowie…

-spotkałem się z nią żeby porozmawiać o dziecku. Gdy wychodziłem pocałowała mnie, to trwało ułamek sekundy ! Nie dopuściłem się zdrady…

-widzisz co się dzieje, strawiłeś wiele obserwatorów na twitterze, Lou wyrzucił cię z domu.. każdy jej nienawidzi ! – wtrąciła się Gemma

-jak to wyrzucił z domu ?! – spytała z oburzeniem Anne

-ehh… - zacząłem niechętnie - pamiętasz jak Lou powiedział złe słowa na Caroline ? Uderzyłem go i spałem z nią… Jak widać po niedługim czasie role się zamieniły, teraz to ja od niego dostałem. – ukryłem twarz w rękach

-nawet twój przyjaciel jej nie akceptuje… ludzie na wszystkie możliwe sposoby przekazują ci żebyś skończył z nią, raz na zawsze. – Gem zaczęła nerwowo machać rękami

-dlaczego nie szanujesz swojej dziewczyny ? Ona teraz leży w szpitalu, jest po ciężkich operacjach, ledwo się pogodziliście a ty już coś musiałeś ją rozczarować … nawet nie wiesz jak to przeżywa - Gemma potrafiła przemówić do rozumu. Moja  matka starała się udobruchać zarówno mnie jak i Maggie, moja siostra w przeciwieństwie do niej wolała powiedzieć mi wszystko otwarcie, nie użalała się nade mną.

-Gemma, możemy na chwilę ? – wskazałem ręką w stronę pokoju – mamo, nie bądź zła – zwróciłem się do Anne

Nie bez powodu wybrałem to miejsce na rozmowę, mój pokój zawsze przypominał mi o tym że kiedyś byłem małym, nieznanym, skromnym chłopcem. Wywierał na mnie ogromne emocje, miałem okazję do przemyśleń.

-skąd wiedziałaś że Lou wyrzucił mnie z domu ? Skąd wiedziałaś że Megg strasznie to przeżywa ? Tylko proszę, chcę znać prawdę… - usiedliśmy na łóżku

-myślisz że jestem tutaj zamknięta i nie interesuję się tym co mnie otacza ? Byłam u niej w szpitalu, pocieszałam bardzo długo. Z Lou także się widziałam, wszystko wiem. Myślę że powinieneś zacząć wreszcie dostrzegać to, co tracisz, bo powiem ci że o takiej dziewczynie to niejeden chłopak może tylko pomarzyć…

Nie odezwałem się. Było mi strasznie głupio, uświadomiłem sobie co pomyślała o tym Megg nie znając prawdy.

-nie mogę wejść do szpitala ? – spytałem drżącym głosem

-wiesz że cie nie wpuszczą – rzuciła obojętnie

-proszę, postaram się. Potrzebuję tego.. – błagałem

-jedyne co mogę dla ciebie w tej sprawie zrobić to pojechać i spytać czy nie będzie miała  nic przeciwko twojej wizycie.

-dziękuje, jesteś kochana – przytuliłem ją ciepło. Przypomniały mi się czasy dzieciństwa gdy mieszkaliśmy wszyscy razem z ojcem… ale to było dawno, nie warto do tego wracać. Przeszłości się nie wymaże, można jedynie pisać lepszą przyszłość.

Gdy Gemma pojechała porozmawiać z Maggie, usiadłem z Anne w pokoju. Matka jak zawsze dużo mówiła, ale ja się wyłączyłem. Rozmyślałem o tym ‘co by było gdyby..’, w głowie miałem straszny mętlik. Z zamyślenia wyrwała mnie  Gemma, wchodząca do pokoju w poważną miną.

-nie zgodziła się, zgadłem ? – spytałem za łzami w oczach

-a jak myślisz ? – odparła krótko – ale za to Lou chce z tobą rozmawiać. – bez dłuższych tłumaczeń poszła do swojego pokoju

Zerwałem się jak opętany, pożegnałem z  Anne kierując się do domu. Była nadzieja, jeżeli przemówię do rozumu Lou, on może pomóc mi z Megg.

Niepewnym krokiem wysiadłem z samochodu, zaciskając zęby zapukałem do drzwi. Tak jak myślałem, otworzył je Lou.

-wchodź – zrobił zgorzkniałą minę – idź do pokoju, zaraz przyjdę

-jesteśmy sami ? – spytałem siadając na kanapie

-tak.. trzymaj – wręczył mi butelkę z piwem

-coś się stało ? – usiadłem naprzeciwko przyjaciela

-ty lepiej mi się tłumacz, moje problemy idą na drugi plan – wpatrywał się w jeden punkt na podłodze

Kolejny raz musiałem zdawać relację z rozprawy i spotkania z Caroline. Lou  był nieobecny, myślał o czymś innym. Co chwilę pytał co ostatnio powiedziałem bo nie dosłyszał. Gdy  skończyłem dopiero cisza panująca w pokoju uświadomiła mu że to koniec opowiadania.

-myślę że nic nie zrobiłeś, to ona jak zwykle namieszała. Poproś Danielle, na pewno ci pomoże. – wreszcie spojrzał na mnie

-co się dzieje ? – usiadłem bliżej

-a co ma się dziać ? Życia nie zmienisz .. – odparł zrezygnowany

-co prawda to prawda ale ze wszystkiego jest wyjście więc mi możesz chyba powiedzieć

-chyba ? – spojrzał na  mnie spode łba

-na pewno – poprawiłem się – nie przedłużaj tylko mów

-w ostatnim czasie.. Eleanor ciągle nie ma w domu. Może jestem po prostu przewrażliwiony… często zamyka się w łazience, mało ze mną rozmawia… Boję się że poznała kogoś innego – zakrył twarz dłońmi

-przesadzasz… porozmawiaj z nią. Ile ja bym dał żeby móc tylko porozmawiać z Megg… - spojrzałem w błękitne niebo. Rozpogadzało się.

Zauważyłem, że zawsze gdy kłóciłem się z Maggie, pogoda nie dopisywała. Będąc w domu, miałem wrażenie że nawet niebo daje mi znaki że mam się postarać.

Podjechałem pod szpital. Czekałem aż ochroniarze nie będą trzymać się na baczności, miałem nadzieję że uda mi się dostać do środka. Były na to duże szanse, z czasem zmniejszała się liczba ochrony. Kręciłem się przy szpitalu. Nagle nie stąd ni zowąd upadłem na ziemię. Byłem zdezorientowany. Poczułem że ktoś upadł na mnie.

-przepraszam pana bardzo, jestem zdenerwowana, nie zauważyłam… – zaczęła się tłumaczyć kobieta

-nic się nie.. Caroline ?! – nie mogłem zrozumieć czego ona jeszcze chciała od Megg. Znów była u niej w szpitalu.

-ja już pójdę – zebrała z ziemi rzeczy które wypadły jej z torebki i zwinnym krokiem próbowała dostać się do samochodu

-czekaj, czekaj – złapałem ją za rękaw – nie pójdziesz tak łatwo, wprowadzisz mnie do szpitala.

-ale ty.. nie możesz… nie wpuszczą cię.. nie masz pozwolenia – chciała uniknąć sytuacji

Po kilku minutowej rozmowie, a raczej moim monologu i wypierania się wszystkiego Caroline, udało nam się wejść do szpitala. Na korytarzu bez przeszkód można było dojść do pokoju. Megg spała, miałem ochotę rzucić się jej na szyję. Mając nadzieję, że nie będzie tego pamiętać podszedłem i złożyłem pocałunek na jej ustach. Jednym ruchem ręki odepchnęła mnie od siebie. A jednak – nie spała.

_______________________________________________________________________

Przepraszam tych co mówiłam że dodam wczoraj - kompletny brak weny. Dzisiaj rano blokada ustąpiła. Wolałam dodać teraz, niż wieczorem coś czego nikt nie będzie chciał czytać. 2 zmiany na blogu - nowa ankieta, druga - pod rozdziałem możecie klikać jak wam się podobał ( fajne, średnie, słabe) Jeżeli macie chwilę czasu to napiszcie w komentarzu uzasadnienie wyboru. 

Dziękuje za wyświetlenia i komentarze, dla was to kilka sekund napisania, dla mnie motywacja na rozdziały. 

Moje gg:  32289848  

Mój twitter: https://twitter.com/#!/Natalia_Golyska

Pozdrawiam. Nala. xooo.