Rozdział 8.

W pracy o wszystkim zapominałam, nie mogłam się skupić ale dałam radę ustalić z dyrektorką żebym wychodziła z pracy wcześniej. Teraz gdy jestem u Thomasa  nie mogłam tak sobie wychodzić kiedy chcę. Zrezygnowałam z połowy wykonywanej pracy, jednego dnia spotkam się z Harrym, drugiego wyjdę gdzieś z Rose, kiedy indziej na zakupy… Musiałam mieć czas dla siebie. Wyszłam z pracy z uśmiechem na twarzy, zmierzałam w kierunku trafalgar square. Już z daleka zauważyłam Harrego stojącego przy pomniku. Uśmiechał się a jego oczy błyszczały w zachodzącym słońcu. Wzięłam głęboki wdech i podeszłam bliżej.

-witaj – uśmiechnął się jeszcze bardziej – pójdziemy do kawiarni na rogu ? Uwielbiam ją

-cześć, oczywiście. Pan Styles poleca, nie wypada odmówić. – puściłam do niego oko

Przez drogę  rozmawialiśmy o dzisiejszym dniu, Harry przespał go, jak się dowiedziałam – robił tak bardzo często. A raczej robili, całe one direction. Gdy usiedliśmy i zamówiliśmy napoje Hazza zaczął rozmowę:

-jak się czujesz ? Już lepiej po tym twoim „poślizgnięciu się” ?

-tak, znacznie lepiej- spuściłam wzrok

-powiesz mi co naprawdę się stało ? Przecież wiem że kłamiesz…

-po tym jak ojciec zabił matkę a sam popełnił samobójstwo wychowywała mnie babcia. Gdy ona zmarła trafiłam do brata ojca z siostrą. On każe mi pracować, musze spłacać dług ojca. Bije mnie, nie mogę wychodzić z domu. Dlatego zrezygnowałam z połowy pracy, codziennie mam wolny czas i mogę robić co chcę przez te 2 godziny. Thomas, tak ma na imię brat ojca, trzyma mnie, Isabel i inne dziewczyny z zamknięciu. Ostatnio dowiedziałam się też że moja matka mnie nie urodziła…

Siedzieliśmy chwilę w ciszy, Hazza musiał wszystko przemyśleć. Przetworzyć informacje, mi pewnie  też byłoby ciężko.

-myślę że powinienem coś z tym zrobić. Kiedyś w złości  może cie zabić, zrobić ci coś gorszego …  Po za tym nie uratujesz tylko siebie ale inne dziewczyny.

To zdanie mnie poruszyło. Nigdy nie chciałam wchodzić z nim w konflikt bo się bałam. Dopiero gdy Harry uświadomił mi że mogę uratować resztę dotarło do mnie że działam na niekorzyść…

-masz rację, nie tylko siebie mogę uratować … Nie mam pomysłu jak to zrobić, nie wiem co powinnam.. ja już nic nie wiem ! –wykrzyknęłam

-ale wiesz jedno, masz moje wsparcie – uśmiechnął się szczerze

-dziękuje ci za to.

Rozmawialiśmy tak jeszcze ok godzinę, wyjaśnialiśmy sobie wszystko. Znałam go od niedawna a miałam wrażenie jak byśmy się znali pół wieku. Tak mi się wydawało…

-przepraszam cię, muszę już iść. Rose wraca z wycieczki i muszę ją odebrać. – chciałam dodać „kiedy się spotkamy ?” ale stwierdziłam że to Hazza powinien zapytać, nie chciałam się narzucać.

-chciałaś coś powiedzieć ?

-nie nie… -zawstydziłam się

-kiedy się spotkamy ? Mam nadzieję że niedługo … - podniósł wzrok i obdarzył mnie uśmiechem.

-może w środę ? O tej samej godzinie w tym samym miejscu ?

-oczywiście

Położyłam pieniądze na tacy i poszłam do toalety zostawiając torbę na krześle.

-to ja lecę, środa  tak samo jak dziś, do zobaczenia

-tak bez pożegnania ?

-przecież powiedziałam „do zobaczenia”

Hazza przytulił mnie bardzo serdecznie, był w tym najlepszy.

-teraz możesz iść – pokazał mi język

-dziękuję za pozwolenie – uśmiechnęłam się łobuzersko – cześć – wyszłam jak najszybciej, nie mogłam się spóźnić.

Spojrzałam do torby w poszukiwaniu zegarka. Zauważyłam pieniądze, taka sama suma jaką wyłożyłam na rachunek. Podczas gdy byłam w toalecie Hazza musiał oddać pieniądze i zapłacić ze swoich… Autokar z wycieczką właśnie wracał, zdążyłam idealnie. Rose wyskoczyła z wielką radością,  obie stęskniłyśmy się za sobą. Nie była aż taka mała ale widziałam w niej dziecko. Wymagające opieki i troski … chciałam jej to zapewnić. Nie być dla niej matką, być dla niej najlepszą siostrą. Musiałam jej kiedyś powiedzieć o tym że Nicole jest matką … moją. Jej matką była ta która wychowała nas obie…  Wszystko stało się skomplikowane, nie wiedziałam jak sobie radzić z życiem. Musiałam udawać szczęśliwą żeby Rose się nie martwiła ale zarazem poważną żeby wiedziała że nie jest tak dobrze. Zabrałam małą na lody, musiałam jej powiedzieć o tym gdzie teraz mieszkamy, że babcie nie żyje. Z Thomasem nie rozmawiałam o mojej siostrze, z nim praktycznie o niczym nie rozmawiałam. Gdy powiedziałam Rose o tym jak odeszła nasza babcia Georgina rozpłakała się i wybiegła z lodziarni. Musiałam ją gonić… Nie zdążyłam wybiec, byłam zastawiona jej torbą podróżną o którą się potknęłam. Gdy już wyskoczyłam zza drzwi nigdzie jej nie było. Poszłam w stronę cmentarza, gdy było jej smutno siedziała tam długo.  Weszłam w ciemną uliczkę i….

Był tam Harry ,powiedział że za godzinę mamy lot do Paryża. Pobiegłam do domu spakować rzeczy, oznajmiłam to Isabel i lot się zaczął. Po godzinie byliśmy na miejscu. Samolot zbliża się do lądowania i nagle krzyk pasażerów ..

__________________________________________________________

Pewnie większość się domyśli o co chodzi z tym Paryżem. :) Nowy rozdział jutro, dziękuje za wyświetlenia. Komentarze mogą dodawać też niezalogowani jeśli ktoś nie wie. :)